Inmiddels kennen we de vergelijking wel van moeders in de ochtend tegenover moeders tussen vijf en zeven in de avond. Ik kan mij nog zo voornemen aan het begin van de dag om vandaag niet boos te worden, niet gelijk ‘nee’ te zeggen op alles wat ook maar onzinnig lijkt, mijn geduld niet verliezen...kortom: een nauwe verwant van moeder Theresa te zijn. Op de een of andere manier lukt dat niet meer zo goed tijdens de ‘kinderspitsuren’.
En hoe meer dagen er verstrijken sinds dag X, hoe meer mijn engelengeduld afbrokkelt. ‘Dag X’? Inderdaad; de dag dat mama even geen mama hoeft te zijn.
Momcation vs. Moedermaffia
Met dat ik dit schrijf, hoor ik de ‘moedermaffia’ zich verzamelen achter de toetsenborden. Hold your horses; het is onschuldiger dan het lijkt. Want ja, ik laat mijn kinderen, waar ik zielsveel van houd, eens per jaar voor een paar dagen helemaal alleen met hun papa, mijn man. Deze dagen beginnen op ‘dag X’; wat staat voor het kruisje in de agenda, als mentale steun om naar uit te kijken als het geduld eindig is.
Als je als moeder weleens bij de kapper bent geweest tijdens een schoolvakantie, heb je de vraag waarschijnlijk al eens gehad. “Maar, wie is er dan nu bij de kinderen?”. Het lijkt maar niet tot een groot deel van de vrouwen door te dringen dat vaders ook voor kinderen kunnen zorgen. Niet alleen een paar uurtjes, maar zelfs een aantal dagen achter elkaar. Dat zeg ik nu wel heel dapper, maar ook ik ben niet zo stoer dat ik wegga zonder de nodige instructies achter te laten. Op de koelkast hang ik een briefje met de dagplanning van de dreumes, de voedingen staan klaar in de poedertoren (vertrouw ik het mijn man nu echt niet toe om een aantal schepjes af te tellen? Heus wel, dit is alleen voor het gemak. Echt.), alle kleding van de kinderen (en hem) ligt schoon in de kast en alle te kleine kleertjes heb ik voor vertrek opgeruimd. Vlak voor ik ga benadruk ik dat hij mij echt áltijd mag bellen. Vertrouwen is sterk. Mamabeer is ook sterk.
Mamabeer op winterslaap
Als ik dan eenmaal de deur van de hotelkamer opendoe en mijn koffer in een hoek rol, rolt een heel groot deel van mijn verantwoordelijkheidsgevoel mee die hoek in en doet Mamabeer een klein winterslaapje. Helemaal weg zal het nooit zijn, maar wat is dit al een verlichting! Ik kan (warm!) eten wanneer ik wil, wat ik wil, slapen wanneer en hoe lang het mij uitkomt en ik kan mijzelf horen denken. Als kind begreep ik dat nooit zo goed, als ouders klaagden dat ze zichzelf niet konden horen denken. Hoe moeilijk kon het zijn? Inmiddels snap ik het beter dan ik zou willen. Hoe dan ook, na twee doorgeslapen nachten en dagen zonder verantwoordelijkheid, kom ik volledig opgeladen thuis. Ik durf te garanderen dat ik de rest van het jaar een leukere moeder ben, met weer heel wat meer marge.
Spijt is iets voor later
Ik ga hier niet beweren dat ik iets meer dan 48 uur weg kan zijn zonder mijn gezin ook maar een moment te missen. Als ik andere ouders met hun kinderen zie spelen, gezinnen door de hotelgangen zie lopen op weg naar een volgend avontuur, of Google mij een random foto herinnering voorschotelt van mijn eigen ukkies, steekt dat echt wel even. Maar als ik dan de lachende gezichten zie van de anderen en op de foto’s, weet ik ook dat ik dít nodig heb om weer net zo hard mee te kunnen lachen en genieten. Ik kan genieten zonder spijt, omdat de tijd samen door deze korte onderbreking veel waardevoller wordt.
Reactie plaatsen
Reacties